Legbud Gargula J. Gargula

Zabezpieczenia oprogramowania – różne mechanizmy mające uniemożliwić używanie oprogramowania niezgodnie z zamierzonym przeznaczeniem. Istnieją dwa typy takich zabezpieczeń - broniące instalacji programu przed różnego rodzaju włamaniami, oraz broniące instalacji przed jej administratorem w imieniu autorów oprogramowania. Zabezpieczenia przed włamaniami polegają na ścisłym określeniu co jest dozwolone a co nie i określeniu interfejsu przez który nie można złamać tych reguł. Dziury mogą znajdować się albo w specyfikacji która nie broni tego co powinna, albo w interfejsie który z powodu błędów programistycznych daje crackerowi możliwość obejścia zabezpieczeń. Zabezpieczenia takie są relatywnie skuteczne, w przypadku prostych systemów mogą być w 100% pewne, w przypadku bardziej rozbudowanych dziury zdarzają się relatywnie rzadko, i działa tu reguła przeciwna do break once run anywhere - dziura raz znaleziona może być szybko załatana na dowolnej instalacji. W przypadku zabezpieczeń zamkniętego oprogramowania sytuacja jest inna - administrator może próbować dostać się do programu z pominięciem oficjalnych interfejsów i mając pełny dostęp i możliwość modyfikacji binarnego kodu teoretycznie zawsze może osiągnąć to co zamierza. W praktyce może to być bardzo utrudnione, jednak reguła break once run anywhere zapewnia możliwość połączenia sił dowolnej ilości crackerów - wystarczy bowiem złamać program jeden raz.

Zabezpieczenia elektryczne (ZE) – aparaty elektryczne chroniące obwody elektryczne, urządzenia w nich występujące lub osoby obsługujące przed skutkami nieprawidłowego działania sieci lub urządzeń, np. wystąpieniem zwarć. Rodzaje zabezpieczeń w sieciach elektrycznych: zwarciowe – przerywające obwód elektryczny po przekroczeniu w przewodzie określonego natężenia prądu (bezpieczniki, wyłącznik instalacyjny); przeciwprzepięciowe (ang. surge protection devices, SPD) – chroniące urządzenia przed przepięciami występującymi w sieci, np. ogranicznik przepięć typu 1, 2 lub 3; przeciw asymetrii (zob. asymetria napięcia) – chroniące urządzenia wielofazowe przed zanikiem jednej z faz prądu trójfazowego; wyłączniki różnicowoprądowe (ang. residual-current devices, RCD). przeciążeniowe – mają za zadanie przerywać przepływ prądu przeciążeniowego o danej wartości, zanim wystąpi niebezpieczeństwo uszkodzenia izolacji, połączeń zacisków oraz otoczenia na skutek nadmiernego wzrostu temperatury Zabezpieczenie przedlicznikowe[edytuj | edytuj kod] Zabezpieczenie przedlicznikowe (ZPL) – zabezpieczenie zainstalowane najbliżej układu pomiarowo-rozliczeniowego od strony sieci Operatora i przez niego zaplombowane. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] elektroenergetyczna automatyka zabezpieczeniowa jakość energii elektrycznej

Roleta – zasłona zwijana montowana wewnątrz i na zewnątrz budynku nad otworem okiennym – najczęściej z tkaniny. Podnoszona i opuszczana poprzez nawijanie na wałek przy pomocy sprężyny wewnątrzwałkowej, linki, łańcuszka lub silniczka elektrycznego. Roletą zewnętrzną popularnie nazywana jest żaluzja budowlana zewnętrzna. Plisa to rodzaj eleganckiej i dekoracyjnej zasłony przeciwsłonecznej pozwalającej uzyskać niepowtarzalne efekty świetlne i możliwości kompozycyjne jako jedyna daje możliwość zasłonięcia otworów okiennych o nietypowych kształtach: okręgi, trójkąty, trapezy itp.

Historia[edytuj | edytuj kod] Początkowo otwór w ścianie spełniał rolę prymitywnego okna. Później zaczęto go wypełniać zwierzęcą skórą, drewnem czy tkaniną. Dodano następnie okiennice, które można było zamykać i otwierać. Z czasem funkcją okna było nie tylko umożliwienie dostępu światła do wnętrza, ale ochrona przed czynnikami atmosferycznymi. Okna pełniły też funkcję dekoracyjną, wzbogacając formę architektoniczna elewacji budynku. Z czasem w świetle okna zaczęto montować pionowe przegrody, słupki, które łączyły kawałki szkła za pomocą ołowiu. Po raz pierwszy szkło do okien zastosowali Rzymianie. Szklane okna były preferowane przez Europejczyków, podczas gdy okna papierowe, bardziej ekonomiczne, stosowane były w starożytnych Chinach, Korei i Japonii. W Anglii okno szklane weszło w powszechne użycie z początkiem siedemnastego wieku. Współczesne okna wielkopowierzchniowe zaczęto produkować po udoskonaleniu technik przemysłowej produkcji szkła. Budowa[edytuj | edytuj kod] Elementami z których składa się okno są: rama zamontowana w ścianie, tzw. ościeżnica skrzydło okienne – część ruchoma mocowana do ramy za pomocą zawiasów. W zależności od ilości skrzydeł okna nazywamy jednoskrzydłowymi, dwuskrzydłowymi itd. wypełnienie ramy skrzydeł okiennych: najczęściej tafla szkła (szyba) pojedyncza lub podwójna (czasem potrójna), a do XVII wieku - błony okienne. Materiał[edytuj | edytuj kod] Okna wykonywane są z takich materiałów jak: drewno, PCW, profile metalowe (stalowe lub aluminiowe). Elementem uzupełniającym są parapety: zewnętrzne: wykonywane z blachy lub PCW wewnętrzne: drewniane, kamień, kamień sztuczny, konglomeraty. (uwaga: PCV, PCW - skróty pochodzące z różnych języków, określające ten sam materiał: polichlorek winylu. W Polsce błędnie stosowane wymiennie. Obowiązujące skróty to PCW lub PVC.) Rodzaje okien[edytuj | edytuj kod] Typy konstrukcji okien drewnianych spotykane w budownictwie: okna krosnowe - W oknach typu krosnowego rama okienna (oboknie) składa się na całym swoim obwodzie z jednego elementu o przekroju prostokątnym, ustawionym w otworze okiennym w ten sposób, że dłuższy bok przekroju jest prostopadły do muru. Tak wykonane oboknie nosi nazwę krosna. Okna krosnowe są wykonywane przeważnie jako szklone pojedynczo, są stosowane jedynie do poddaszy i piwnic, ponieważ mają niewielką izolacyjność, zarówno termiczną jak i akustyczną. okna ościeżnicowe (zwane też oknami polskimi) – zbudowane były z ościeżnicy, do której mocowane są podwójne skrzydła okienne (jedno otwierane na zewnątrz pomieszczenia, drugie do środka). Stosowane były zwłaszcza w budownictwie wiejskim i w miastach na najniższych kondygnacjach. okna skrzynkowe – rama okienna złożona jest z ościeżnicy i krosna, do niej mocowane są podwójne skrzydła okienne otwierane do środka. Skrzydła zewnętrzne zawsze mają nieco mniejszy wymiar niż skrzydła wewnętrzne. Odmianą okien skrzynkowych są okna półskrzynkowe. Ich rama złożona jest z ościeżnicy i poziomych elementów krosna zwanych krośniakami. Skrzydła okien półskrzynkowych są tej samej szerokości, lecz różnej wysokości. okna zespolone (szwedzkie) – posiadają podwójne skrzydła połączone ze sobą za pomocą śrub. Zawieszone są na ramie okna na wspólnym zawiasie. Stosowane w Polsce od ponad czterdziestu lat. okna jednoramowe – składają się z ramy i pojedynczych skrzydeł okiennych wykonanych z trzech warstw drewna sklejonych ze sobą. Układ włókien zapobiega wypaczaniu się konstrukcji. Skrzydła szklone szybami zespolonym (zestawami szyb połączonymi uszczelką). Podobną konstrukcję (jednoramową) mają okna wykonywane z profili PVC i aluminiowych. Szczególne typy okien[edytuj | edytuj kod] Oprócz \"zwykłych\" okien stosowane są okna o specjalnym przeznaczeniu: okna połaciowe - okna wbudowane w połać dachową, lukarna wole oko - okno o specjalnym kształcie witryna - okno sklepowe świetlik - okno do oświetlenia górnego nadświetle okno balkonowe - potocznie określane jako drzwi balkonowe portfenetr okna wewnętrzne - służące do pośredniego oświetlania pomieszczeń okno pasywne - okno pasywne - to okno które spełnia wymogi budownictwa pasywnego - okno powinno mieć współczynnik przenikania ciepła dla całego okna Uw poniżej 0,8 W/m2K.[1] Ponadto w budownictwie stosuje się elementy doświetlające, które niezależnie od doświetlania pełnią inne funkcje i nie są zaliczane do stolarki okiennej: luksfery: inaczej pustaki szklane ściany kurtynowe klapy dymowe Elementy dodatkowe i pojęcia związane z oknami[edytuj | edytuj kod] W zależności od sposobów otwierania okna mogą mieć skrzydła:(w nawiasie symbole stosowane w budownictwie na określenie danego typu) rozwierane – czyli otwierane: (R) uchylne: (U) obrotowe nieotwieralne uchylno-rozwierane: (R/U) obrotowo-otwieralne (w Polsce niestosowane w masowej produkcji) przesuwne - ze skrzydłem przesuwanym w poziomie lub podnoszonym Okna mogą mieć wprowadzane dodatkowe podziały: podział konstrukcji ramy okiennej przy pomocy ślemion i słupków. Tworzy się wtedy dodatkowe nadświetle, lufcik. skrzydła okienne mogą być dzielone na mniejsze pola (kwatery) przy pomocy szczeblin (szprosów). Przed nadmiernym wnikaniem światła przez okna zabezpiecza żaluzja, okiennica, roleta, markiza. Otwór okienny w ścianie, nazywany ościeżem, wykańczany jest przez wykonanie węgarka lub glifowaniem. Okna powinny być wyposażone w dodatkowe urządzenie nawiewne – nawiewniki (jeżeli powietrze nie jest dostarczane przez wentylator, stosowany w wentylacji mechanicznej nawiewnej lub nawiewno-wywiewnej). Nawiewniki okienne dzielimy na: higrosterowane ciśnieniowe sterowane ręcznie. Nawiewnik umożliwia dostarczenie powietrza nawet przy bardzo szczelnych oknach. Jest to konieczne do skutecznej wentylacji pomieszczeń. Pojęcia związane z przepisami i technologią[edytuj | edytuj kod] izolacyjność termiczna: okno jest elementem, przez który \"ucieka\" najwięcej ciepła z budynku. Im większy otwór okienny tym więcej ucieka ciepła. Stąd (w celu zwiększenia izolacyjności okna) w nowoczesnych oknach szyby podwójne lub potrójne, oraz ościeżnice kilkukomorowe. O parametrze izolacyjności termicznej informuje nas współczynnik przenikania ciepła Uw. Określa straty ciepła z wewnątrz na zewnątrz. O współczynniku Uw decyduje przenikalność termiczna profilu oraz pakietu szybowego a także sposób osadzenia oraz udział szyby w całym oknie. Zgodnie z normą PN-EN 14351-1+A1 producenci mają obowiązek podawania dla każdego okna współczynnika przenikania ciepła. Informacja musi się znaleźć na etykiecie bądź dokumentach[2]. akustyczność: okna muszą spełniać wymogi akustyczne określane w przepisach: stąd, szczególnie w dużych miastach przy ruchliwych trasach stosuje się (okna o podwyższonej izolacyjności akustycznej). Do podwyższenia izolacyjności okna stosuje się zestawy szybowe, czyli gotowe fabrycznie ramki z dwoma lub trzema taflami szkła wypełnionymi gazem (najczęściej argonem). wentylacja: W pomieszczeniach pozbawionych wentylacji wymuszonej (a takich jest większość) okna muszą zapewnić wymianę powietrza - wentylację (szczególnie chodzi o usuwanie nadmiernej ilości pary wodnej powstałej w mieszkaniu przez takie przyziemne czynności jak np. oddychanie i gotowanie). Nowoczesne okna jednoramowe, niezależnie od materiału z jakiego są wykonane, są bardzo szczelne (nie mylić z izolacyjnością termiczną). Znane są przypadki wystąpienia zagrzybienia ścian wskutek zbyt dużej szczelności okien. Stosowane są różne mechanizmy takie jak mikrowentylacja, rozszczelanianie poprzez wycięcie fragmentów uszczelek, nawiewniki okienne. okna antywłamaniowe: problem stary jak świat - jak zabezpieczyć delikatny element, jakim jest okno przed \"złymi ludźmi\". Stosowano i nadal stosuje się kraty okienne. Inne rozwiązania to blokady zawiasów, klamki z kluczykami (blokuje klamkę i uniemożliwia otwarcie okna po zbiciu szyby), folie naszybowe (wzmacniające szkło), siatki metalowe wtapiane w szkło. Innymi metodami zabezpieczenia okna są stara dobra okiennica oraz roleta i żaluzje. bezpieczeństwo: w wielu przypadkach przepisy wymagają zastosowania tzw. szkła bezpiecznego, które podobnie jak w samochodzie tłucze się na drobne kawałki. Są to okna na dużej wysokości (odłamek szkła spadający z kilkudziesięciu metrów mógłby uciąć głowę) oraz drzwi wejściowe (wykonanych w całości ze szkła czasem się

Drzwi – ruchoma przegroda (zazwyczaj pionowa), element zamykający otwór w ścianie budynku, ściance mebli, karoserii pojazdu wraz z konstrukcją niezbędną do umocowania tego elementu[1]. Drzwi stosowane w budynkach zamykają otwory, służące do przechodzenia pomiędzy pomieszczeniami. Tego rodzaju drzwi występują w wielu odmianach, różniących się kształtem, konstrukcją i sposobem otwierania. Budowa drzwi[edytuj | edytuj kod] Element ruchomy drzwi to skrzydło, a nieruchome obramowanie otworu to ościeżnica. Uchwyt, który służy do otwierania i zamykania drzwi to klamka. Elementy te są typowe dla tradycyjnych, najczęściej spotykanych drzwi. Jednak wiele nowoczesnych rozwiązań nie posiada w ogóle klamki i ościeżnicy, a nawet nie ma typowego skrzydła, tylko tzw. płaty drzwiowe. Drzwi mogą być zdalnie sterowane siłownikami, maszynami drzwiowymi, a także mogą się automatycznie otwierać po zbliżeniu się osób. Ze względu na konstrukcję, drzwi charakteryzują się różnym poziomem szczelności. Np. stosowane w pojazdach komunikacji zbiorowej (autobus, tramwaj itp.) drzwi odstawiane do wewnątrz i składane są trudne do uszczelnienia, natomiast drzwi odstawiane na zewnątrz oraz odskokowo-przesuwne są bardzo szczelne, ze względu na rozdzielenie realizacji ruchu otwierania i dociskania do ościeżnicy. Można też wykonać np. drzwi zawiasowe w wersji szczelnej, inaczej konstruując ościeżnicę. Typy drzwi ze względu na ilość skrzydeł i sposób ich mocowania: wejściowe wewnętrzne (klatka schodowa); wejściowe zewnętrzne (domek jednorodzinny); zawiasowe (prawe lub na zewnątrz (za pomocą wideł, na których zawieszone są płaty); odstawiane do wewnątrz (za pomocą wideł, na których zawieszone są płaty); odskokowo-przesuwne; rolowane; odchylane. Funkcja[edytuj | edytuj kod] Ze względu na położenie w budynku, drzwi dzielą się na: wewnętrzne – umieszczone w ścianach pomiędzy pomieszczeniami; zewnętrzne – znajdujące się w ścianie zewnętrznej i będące wejściem do budynku. Ze względu na położenie zawiasów / kierunek otwierania: prawe – gdy patrząc od strony w którą się otwierają (do siebie, ciągnąc), zawiasy znajdują się po prawej stronie; lewe – gdy patrząc od strony w którą się otwierają (do siebie, ciągnąc), zawiasy znajdują się po lewej stronie. Drzwi w budynkach mogą pełnić wiele różnych funkcji: zamknięcie pomieszczenia, w tym zabezpieczenie przed włamaniem (drzwi antywłamaniowe); ochrona przed wpływem warunków atmosferycznych i hałasem; przegroda przeciwpożarowa (drzwi oddzielenia pożarowego); funkcja reprezentacyjna, dekoracja elewacji budynku; nasłonecznienie pomieszczenia, w przypadku drzwi przeszklonych; zapewnienie warunków ewakuacji, zwłaszcza w budynkach przeznaczonych do przebywania wielu osób.

Brama (wrota) – główne wejście lub wjazd na teren zamknięty, otwór, najczęściej zamykany, umieszczony w określonej budowli (ogrodzeniu, murze, budynku) ujęty w obudowę konstrukcyjno-architektoniczną. Ze względu na funkcję można rozróżnić następujące bramy: warowne – jako element stałych umocnień obronnych, fortyfikacji (np. zamku, twierdzy, murów obronnych). Były stosowana od starożytności do XIX wieku (w twierdzach). Zwykle miała formę warownej baszty o przejściu chronionym broną i zwodzonym mostem, czasem z samborzem. Bramy dodatkowo były chronione przedbramiem, z którego wykształcił się barbakan. w ogrodzeniu – stanowiące wjazd na teren fabryki, pałacu, ogrodu, parku itp. Poczynając od okresu baroku bramy w ogrodzeniach stały się ważnym składnikiem kompozycji pałacowo-ogrodowych. triumfalne – wznoszono je od XVI wieku na wzór starożytnych rzymskich łuków triumfalnych - zwłaszcza w okresie baroku. Informacje w projektach siostrzanych Commons-logo.svg Ilustracje i media w Wikimedia Commons Wikiquote-logo.svg Cytaty w Wikicytatach WiktionaryPl nodesc.svg Definicje słownikowe w Wikisłowniku Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Furtka Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 27, 28. ISBN 83-85001-89

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowy (wpisany do rejestru zabytków od 18.12.1959[2]) dźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą. Jest jedną z filii Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. Jest to najstarszy zachowany dźwig portowy w Europie.[potrzebne źródło] Spis treści [ukryj] 1 Historia 2 Zobacz też 3 Bibliografia 4 Linki zewnętrzne 5 Przypisy Historia[edytuj | edytuj kod] Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu caranum. W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych). Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą. Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Brama ta istniała już w 1378 roku. Znana była wtedy jako brama „dolna”. W połowie XV wieku uzyskała kształt znany z zaginionego obrazu Antoniego Möllera z 1603 roku. Fasadę zdobiła podwójna wnęka i ażurowa attyka, usunięta w XIX wieku. W XVI wieku brama utraciła charakter militarny i została zaadoptowana na mieszkania oraz warsztaty. Ostateczne zatracenie historycznej formy spowodowały przebudowy w XIX wieku. Po II wojnie światowej z bramy pozostał tylko łuk przejścia i strzępy ścian. Odbudowa rozpoczęła się dopiero w pierwszej połowie lat 80. ** wieku. Brama nie jest rekonstrukcją, ale stanowi przykład reintegracji architektonicznej zespołu gdańskich historycznych bram wodnych. Odbudowaną bramę zdobi sgrafittowy fryz. Naprzeciw bramy, po drugiej stronie Motławy, zaczyna się Wyspa Spichrzów. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Edmund Cieślak [red.]: Historia Gdańska, Tom II 1454-1655, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1982, ISBN 83-215-3244-6 Jacek Friedrich, Gdańskie zabytki architektury do końca XVIII w., Gdańsk 1995, ISBN 83-7017-606-2 Historia bramy Historia[edytuj | edytuj kod] Brama została zbudowana w okresie średniowiecza, pod koniec XIV wieku. Nie ma przekazów o jej pierwotnym wyglądzie. Prawdopodobnie była niewielkim, piętrowym budynkiem, nakrytym stromym, kalenicowym dachem. W XVI wieku straciła znaczenie militarne i umieszczono w niej mieszkania oraz warsztaty. Przebudowana w XIX wieku, zyskała klasycystyczny fronton umieszczony od strony Motławy. Zniszczona całkowicie podczas II wojny światowej (ocalał jedynie ceglany, zakończony ostrym łukiem przelot bramy od strony rzeki, wykorzystany przy odbudowie) została odbudowana w latach 1976-1978, w formie klasycystycznej z początku XIX wieku. Obecnie jest siedzibą Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Brama sąsiaduje bezpośrednio z czterogwiazdkowym Hotelem Hanza. Dokładnie naprzeciw bramy, po drugiej stronie Motławy, cumuje Sołdek. Brama Zielona Głównego Miasta (niem. Grünes Tor, dawniej Brama Kogi) – prawdopodobnie najstarsza z bram wodnych Gdańska, wzmiankowana w roku 1357. Brama Zielona to pierwszy w Gdańsku przykład manieryzmu niderlandzkiego, stylu, który nadał miastu charakterystyczne piętno. Historia[edytuj | edytuj kod] Została zbudowana w latach 1564–1568 przez Regniera z Amsterdamu i drezdeńczyka Hansa Kramera, jako gdańska rezydencja królów polskich. Wraz z bramami Złotą i Wyżynną spinała ciąg ulicy Długiej i Długiego Targu, zwany Drogą Królewską. Dalej, poprzez Zielony Most, Bramę Stągiewną i Długie Ogrody (Brama Żuławska) prowadził trakt na Elbląg i Królewiec. Mimo swego przeznaczenia, Brama Zielona nigdy polskich królów nie gościła. Zatrzymała się tu jedynie przejazdem przyszła żona Władysława IV, a później Jana Kazimierza, Maria Ludwika Gonzaga (11–20 lutego 1646). Mieściło się tutaj natomiast Towarzystwo Przyrodnicze, przeniesione wkrótce do Domu Przyrodników. Do budowy bramy wykorzystano niespotykane dotąd w gdańskim budownictwie cegły o małych rozmiarach, nazwane holenderskimi z uwagi na to że zostały sprowadzone jako balast w ładowniach statków z Amsterdamu. Od 1880 r. do 1939 r. była siedzibą Zachodniopruskiego Muzeum Prowincjonalnego[1]. Dzisiaj brama mieści oddział wystawienniczy Muzeum Narodowego w Gdańsku i Gdańską Galerię Fotografii. Organizowane są tu wystawy czasowe, różnego rodzaju spotkania, konferencje i pokazy. W jednym z pomieszczeń Zielonej Bramy znajdowało się biuro byłego prezydenta III RP Lecha Wałęsy, przeniesione w 2015 do siedziby Europejskiego Centrum Solidarności. Przypisy Skocz do góry ↑ Krumbiegiel G., Krumbiegiel B., 1998: Z historii Zachodniopruskiego Muzeum Prowincjonalnego w Gdańsku. W: Bursztyn – poglądy, opinie, 2005 r., str. 198–201. ISBN: 83-912894-5-1 Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Edmund Cieślak [red.]: Historia Gdańska, Tom II 1454–1655, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1982, ISBN 83-215-3244-6 J. Friedrich, Gdańskie zabytki architektury do końca XVIII w., Gdańsk 1995, ISBN 83-7017-606-2

W swojej obecnej gotyckiej formie pochodzi z XV wieku, przy czym jest ona najstarszą z trzech zachowanych późnogotyckich bram wodnych – wskazuje na to nie tylko jej forma architektoniczna, ale także umieszczony nad przejazdem od strony Motławy herb Gdańska – dwa srebrne krzyże na tarczy w polu czerwonym, jeszcze bez dodanej w 1457 korony. Z kolei od strony ul. Chlebnickiej nad przejazdem umieszczono znak, obecnie najczęściej interpretowany jako lilia – dawny herb książąt Pomorza Gdańskiego z dynastii Sobiesławiców. Brama została zbudowana na planie wydłużonego prostokąta, zamykającego wylot ulicy. Obie elewacje są rozczłonkowane wysokimi blendami, zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Ściany zwieńczone są profilowanym ceglanym gzymsem. Całość nakrywa dach dwuspadowy, o kalenicy biegnącej równolegle do rzeki. Nad przejazdami znajdują się schodkowe szczyty, także podzielone ostrołukowymi blendami i zwieńczone krenelażem. Od strony Motławy brama posiadała dwie ośmiokątne wieżyczki, z których zachowała się tylko północna. Spośród wszystkich bram wodnych, Brama Chlebnicka przetrwała koniec II wojny światowej w najlepszym stanie (wypaleniu uległy mury obwodowe, dach i wnętrze) i posiada do dziś taką samą formę, jak na dawnych fotografiach. Brama posiada formy późnogotyckie. Została zbudowana prawdopodobnie w ostatniej ćwierci XV wieku (po raz pierwszy wzmiankowana w 1484), na planie wydłużonego prostokąta zamykającego wylot ulicy. Od Bramy Chlebnickiej różni ją większa asymetria oraz bardziej masywne, ośmiokątne wieżyczki flankujące wschodnią elewację. W przyziemiu znajduje się przejazd, nad którym umieszczono herby: od strony Motławy herb Rzeczypospolitej, któremu \"kłaniają się\" umieszczone po bokach herb Gdańska i herb Prus Królewskich (tzw. pokłon heraldyczny), zaś od strony ulicy Mariackiej herb Gdańska trzymany przez dwa lwy. Elewacje rozczłonkowane są blendami (częściowo podwójnymi), zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Całość nakrywa dach dwuspadowy o kalenicy równoległej do Motławy. Po dość znacznym zniszczeniu w 1945, bramę odbudowano w latach 1958-61 i przeznaczono do użytku Muzeum Archeologicznego. Podczas odbudowy powiązano pomieszczenia w bramie z sąsiednim Domem Towarzystwa Przyrodniczego.

Złota Brama w Gdańsku (właśc. Brama Długouliczna lub Brama ulicy Długiej, niem. Langgasser Tor) – została wzniesiona w roku 1612 na miejscu czternastowiecznej bramy gotyckiej (Brama Długouliczna). Budowla jest dziełem architekta Abrahama van den Blocke. W jej budowie uczestniczył także Jan Strakowski. Architektura jest utrzymana w stylu manieryzmu niderlandzkiego i charakteryzuje się typowym dla tego okresu wyrafinowaniem. Do bramy przylega od strony północnej późnogotycki Dwór Bractwa św. Jerzego. Złota Brama, strona wschodnia Złota Brama na ilustracji z opisu historii miasta Gdańska, autorstwa Reinholda Curickego z 1687 roku W roku 1957 budynek został odbudowany po zniszczeniach wojennych. We fryzie na ścianie frontowej umieszczono cytat z Psalmu 122: ES MVSSE WOLGEHEN DENEN DIE / DICH LIEBEN ES MVSSE FRIEDE SEIN INWENDIG IN DEINE MAVREN VND / GLVCK IN DEINEN PALASTEN PSA - 122 („Niech zażywają pokoju ci, którzy ciebie miłują. Niech pokój będzie w twoich murach, a bezpieczeństwo w twych pałacach!”). Łaciński napis na bramie od strony ulicy Długiej głosi: Concordia res publicæ parvæ crescunt - discordia magnæ concidunt („Zgodą małe republiki rosną - niezgodą wielkie upadają ”). Figury[edytuj | edytuj kod] Obie fasady bramy są zwieńczone attykami, na których ustawiono osiem rzeźb alegorycznych (po cztery z każdej strony). Obecne są rekonstrukcją posągów z 1878 będących kopiami oryginalnych, zniszczonych działaniem czynników klimatycznych rzeźb Piotra Ringeringa wykonanych w 1648 roku na podstawie projektu Jeremiasza Falcka. Figury od strony zachodniej (widoczne na zdjęciu) symbolizują dążenia mieszczan: Pax („Pokój”), Libertas („Wolność”), Fortuna („Szczęście”) oraz Fama („Sława”). Od strony wschodniej (od ulicy Długiej) widać figury symbolizujące cnoty obywatelskie: Concordia („Zgoda”), Iustitia („Sprawiedliwość”)\', Pietas („Pobożność”) oraz Prudentia („Rozwaga”). Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Edmund Cieślak [red.]: Historia Gdańska, Tom II 1454-1655, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1982, ISBN 83-215-3244-6 J. Friedrich, Gdańskie zabytki architektury do końca XVIII w., Gdańsk 1995, ISBN 8

W końcu XVI wieku I Rzeczpospolita znajdowała się w długotrwałym konflikcie zbrojnym ze Szwecją. Bezpośrednie zagrożenie wojenne spowodowało, że władze Gdańska zdecydowały o ufortyfikowaniu miasta zgodnie z najnowszą ówcześnie sztuką obronną[2], zastępując umocnienia średniowieczne. W latach 1623–1638 został zbudowany od strony południowej i wschodniej ciąg czternastu bastionów typu staroholenderskiego, według projektu Korneliusza van den Boscha[3]. Langgarter Tor była jedną z czterech nowożytnych bram miasta, jednej na każdą stronę świata, w otaczającym pierścieniu wałów ziemnych. Pozostałymi bramami były: Brama Wyżynna (z lat 1574–1575), Brama Nizinna (z 1626 roku) i nieistniejąca Brama św. Jakuba (z lat 1625–1635). Brama Długich Ogrodów została zaprojektowana przez gdańskiego architekta Jana Strakowskiego. Zlokalizowana na wschodnim krańcu miasta, chroniła wjazd od strony Żuław. Wzniesiona została w 1628 roku – rok ten znajduje się na froncie budowli, od strony wschodniej. Również od tej strony budynek ozdobiony jest kartuszem z herbem Gdańska. Brama została zbudowana z cegły i piaskowca. Była umieszczona w kurtynie wału ziemnego (pomiędzy bastionami), dzięki czemu była flankowana przez dwa sąsiednie bastiony „Lew” i „Wół”. Dodatkowym zabezpieczeniem bramy była fosa, w postaci Opływu Motławy. Komunikację umożliwiał centralny, szeroki i sklepiony przejazd oraz dwa boczne przejścia dla pieszych. Nad przejazdem mieściła się izba straży. Brama była mniej ozdobna niż Brama Wyżynna i Brama Nizinna.

W końcu XVI wieku I Rzeczpospolita znajdowała się w długotrwałym konflikcie zbrojnym ze Szwecją. Bezpośrednie zagrożenie wojenne spowodowało, że władze Gdańska zdecydowały o ufortyfikowaniu miasta zgodnie z najnowszą ówcześnie sztuką obronną, zastępując umocnienia średniowieczne. W latach 1623–1638 został zbudowany od strony południowej i wschodniej ciąg czternastu bastionów typu staroholenderskiego, według projektu Korneliusza van den Boscha[3]. Brama była jedną z czterech nowożytnych bram miasta, jednej na każdą stronę świata, w otaczającym pierścieniu wałów ziemnych. Pozostałymi bramami były: Brama Wyżynna (z lat 1574–1575), Brama Żuławska (z 1628 roku) i nieistniejąca Brama św. Jakuba (z lat 1625–1635). Brama została zbudowana w 1626 roku przez Jana Strakowskiego, na podstawie planów fortyfikacyjnych sporządzonych przez Corneliusa van den Bosche w 1619 roku. Zlokalizowana na południowym krańcu Gdańska, umożliwiała wjazd do miasta od południa, od strony Żuław. Wykonana z cegły, po zewnętrznej stronie murów została wyłożona ozdobnym kamieniem. Na tej ścianie został umieszczony rok budowy i herb Gdańska. Zamykana była z dwóch stron drewnianymi wrotami, które dzięki ocaleniu bramy od zniszczeń wojennych zachowały się do dziś. Komunikację umożliwiał centralny, szeroki i sklepiony przejazd oraz dwa boczne przejścia dla pieszych. Nad bramą góruje wystająca ponad koronę wału wartownia z oknami służącymi do obserwacji dojść do bramy. Wartownię wieńczą schodkowe attyki, których forma ma charakter renesansu gdańskiego. Od wewnętrznej strony wału, symetrycznie przy obu przejściach dla pieszych, do bramy dobudowano dwa budynki dla wartowników. Brama została umiejscowiona w kurtynie pomiędzy Bastionem św. Gertrudy i Bastionem Żubr, przez które była flankowana. Jej dodatkowym zabezpieczeniem była fosa, w postaci Opływu Motławy. Brama była najbardziej okazałą po Bramie Wyżynnej. Drewniany most nad fosą został zlikwidowany około 1935 roku. Został zastąpiony wałem ziemnym, po którym poprowadzono utwardzoną drogę. Podczas II wojny światowej brama doznała niewielu uszkodzeń, które zostały naprawione w trakcie generalnego remontu w 1947 roku. Jest jedyną z historycznych bram miasta, przez którą odbywa się regularny ruch drogowy. W pobliżu bramy znajdują się zabytkowe Baszta Biała (z 1461 roku), Baszta pod Zrębem (z 1487 roku) i Mała Zbrojownia (z 1645 roku).

Bramy Templariuszy (hiszp. Las Puertas Templarias) − powieść historyczna z wątkiem sensacyjnym z 2000 roku autorstwa hiszpańskiego pisarza Javiera Sierra. Książka opowiada historię Templariuszy, którym powierzona jest święta misja. Jej celem jest odnalezienie i zabezpieczenie miejsc w zachodniej Europie, w których znajdują się \"bramy\", przez które śmiertelnicy mogą wstępować do Nieba i poznawać boskie tajemnice. Źle wykorzystane mogą stać się narzędziem szatana. W miejscach tych rycerze mają zbudować monumentalne katedry. Jednocześnie autor opisuje czasy współczesne. Bohaterem rozgrywanych w teraźniejszości wydarzeń jest Michael Tèmoin, szef ośrodka kosmicznego w Tuluzie. Wykonane za pomocą satelity zdjęcia Francji zawierają białe plamy w miejscach gdzie powinny być gotyckie katedry pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Michael postanawia rozwikłać zagadkę białych plam. Bramy wodne – charakterystyczny element architektury Gdańska, budowle bramne, zamykające ulice dochodzące prostopadle do Motławy. Najbardziej oryginalną z nich jest Wielki Żuraw u wylotu ulicy Szerokiej, pełniący niegdyś funkcję dźwigu portowego. Oryginalną formę ma także Zielona Brama, będąca właściwie pałacem z przejazdem w przyziemiu. Z pozostałych, trzy wybudowano w stylu późnogotyckim (Brama Chlebnicka, Mariacka i Straganiarska); inne (Brama Krowia, Brama Świętego Ducha, Brama Świętojańska oraz nieistniejące Brama Tobiasza i Brama Kogi) były prostymi budynkami o kalenicy ustawionej równolegle do rzeki, z przejazdem w przyziemiu. Odkrycia archeologiczne potwierdziły hipotezę, że pierwotnie bramy wodne były połączone murem, który zamykał teren Głównego Miasta od strony rzeki i dopiero z czasem został obudowany kamienicami.

Produkty całkiem dobre (mam rozwierną)i

odradzam wszystkim

Dobry stosunek jakości wykonania do ceny. Od kilku miesięcy mam zamontowaną w garażu bramę segmentową z Legbudu i mogę z czystym sumieniem polecić

Jeszcze się taki nienarodził coby wszystkim

Panowie ma do czynienia z tą firmą od kilkunastu miesięcy i nie mogę potwierdzić waszych negatywnych opini...................................

Piszecie panowie głupoty. Czasami warto uderzyć się w pierś i zweryfikować swoje oczekiwania przynajmniej do pożiomu akceptowalnego przeż konkurencje LEGBUD GARGULA.,,,,,,,,,,,,,,,,,

Odradzam, totalne nie porozumienie. Przestrzegam przed tą firmą. Nie wywiązuje się z gwarancji. Inaczej- olewa klienta. Aż trudno mi uwieżyc w jaki kolwiek pozytyw

Jestem ciekaw dlaczego wszystkie pozytywy dotyczą najazdu na konkurencę? Czyżby sam LEG-BUD je sobie pisał ? Prawda jest taka, że lepiej już kup sobie tą chińszczyznę za pół ceny to przynajmniej rok pochodzi. Leg-bud to jakieś średniowiecze. Owszem może i tańsza od innych polskich firm ale jesli wolisz 100 czy 200 zaoszczędzić by potem gapić się na ścierwo to już Twój problem :)

Gorszej firmy mającej w ***** klienta nie widziałem. Po prostu radz sobie sam. Bubel !!!! Na reklamację przyjeżdża kierowca :))) i oczywiście niczego nie uznaje :)

Jakiego dielera, ja polecam firmę

Polecam ich bardzo dobrego dielera

Mam obecnie zamówioną bramę LEGBUD GARGULA Garsta E-FUTURO , czekam już pięć dni , obiecali że dowiozą w ciągu 10-ciu dni.(obiecał ich dieler)//////////////////////////////////

2 miesiące temu złożyłem zamówienie niestandardowe, z jakości wykonania jestem zadowolony póki co, kontakt bardzo miły, zdecydowanie polecam.

Mam zamontowaną od 3 lat segmentówkę LEGBUD GARGULA (kupiłem z domem) ja jestem jej użytkownikiem od trzech miesięcy i jestem zadowolony.(bez napędu)

W tamtym roku kupiłem rozwierną LEGBUD GARGULA i jak do dzisiaj bez

PięC lat temu zakupiłem bramę LEGBUD GARGULA i jak narażie sprawuje się dobrze.....................................,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Jestem użytkownikiem bramy GARSTA E-FUTURO firmy LEGBUD GARGULA i z całą pewnością mogę stwierdzić że jest to produkt z którego jestem w pełni zadowolony. POLECAM.

LEGBUD GARGULA z opóżnieniem ale jednak konsekwentnie wprowadza na rynek bramę uchylną GARSTA FUTURO , która jako jedyna z Polskich bram może być porównywalna z zachodnimi .

Bardzo dobra marka , dostępna w wielu marketach a tam trzeba się dobrze gimnastykować aby nie wypaśc z obiegu.Produkty są okej.Rzetelne podejscie do klienta.

Bramy Legbudu to chyba najniższa połka w kraju. Jeżeli ktoś zareaguje na twoją reklamację to znaczy że odniosłeś sukces. Niejaki Soska to jakiś bufon który ma w tyłku klientów a panienka w sekretariacie robi wszystko aby nie połączyć z właścicielem firmy. Moją reklamacje naprawiali od ponad pół roku i wreszcie doprowadzili do tego, że sam ją naprawiłem bo nie sposób żyć z bublem. Wile dealerów z moich okolic rezygnije ze sprzedaży tych bram ze wzgledu na zła obsługę- terminowość dostaw i serwis gwarancyjny.

Mam 2 bramy segmentowe z napędami z Legbudu, działaja bez zarzutu, zapłaciłem połowe tego co u konkurencji, słyszalem o bardzo dobrych uchyłkach, polecam

Użytkuje od kilku lat GARSTA ECO firmy LEGBUD GARGULA i nawet nie odczówam tego faktu , uważam ze są wporządku.

mam segmentówkę LEGBUD GARGULA i jest okej.

dziura pod nity w

Konkurencję boli ....... bardzoz boli dziura pod

Opinia pozytywna??? Brak słów. To ciekawe czy ten co pisał tą opinię kupił już bramę, czy dopiero ma zamiar.... taką bez nitów . Hee hee dobre. Czyżby to była reklama?

Dobra marka ,na wiosnę wypuszczają uchylną w zupełnie innej konstrukcji i bez NITÓW , a to jest pienta achillesowa wszystkich bram , poza zachodnimi i dla tego wisniowskiego rozpiera.

Zakupiłem dwie bramy i nie jestem z nich zadowolony. Zarówno wykonanie bram jak i doradztwo techniczne w firmie jest poniżej krytyki. W jednej bramie były źle wygięte prowadniczki (rolki się w nich nie mieściły), ale to "pikuś". Druga brama nie trzyma kątów (na wysokości 210cm jest ok 2cm różnicy). Na "oględziny" reklamacyjne przyjechał kierowca, który o montarzu nie ma zielonego pojęcia, dla którego poziomica jest zbyt skomplikowanym urządzeniem. Stwierdził iż nie jest to żadną wadą i gdyby to on montował bramę, nie wiedziałbym że brama nie trzyma kątów. Jednoznacznie dał do zrozumienia co dla firmy znaczy jakość. Do tego należy dołożyć długi czas realizacji zarówno zamówienia jak i reklamacji.

Jestem użytkownikiem bram firmy LEGBUD GARGULA , mam dwie uchylne i trudno się czegosc

Fabryka niczego sobie . Muszą denerwować resztę a zwłaszcza ................. no wiadomo o kogo chodzi ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Masz rację ser .................... termin oczekiwania trochę przydługi ale reszta w porządku .Słyszałem że LEGBUD GARGULA na stronie ma pokazać coś nowego i chyba to konkurencję rozpieraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Jak się konkurencja dorwie do kompa to wiadomo co ma pisać.................... mam bramę LEGBUD GARGULA i od lat chula ..........................................

Nie polecam bram Legbudu, jedno wielkie dziadostwo, nie dość, że nie trzymają kątów, to bramy przyjeżdżają poobijane. Recznie domknąć -kilka razy trzasnąć, a już o założeniu napędu nie ma mowy. LIPA TOTALNA!!! Polecam Wiśniowskiego, bramy godne polecenia, jakość na właściwym poziomie.

Ludzie czy wy nie widzicie ze tu konkurencja majstruje i prubuje ugrac dla siebie punkty , dla mnie to oczywiste. Zgrywacie fachowców , a nie kapujecie zwykłej przepychanki między producentami , no bo kto jeszcze robi porównywalne bramy w kraju.

Mam od wisniowskiego i co .....wielkie dziaaddoo ....... obsługa pozostawia wiele do życzenia , pozatym powiedzieli zebym ..................

Dużo naprawdę zależy od montażu , i od ludzi w firmie. Hormann ci nie zrobi ocieplanej , a wisniowski w podobnej cenie da ci podobny produkt. Mam bramę LEGBUD GARGULA ocieplaną ale bez furtki i hula bez problemów.Wiem że budują najnowocześniejszą linię do prfodukcji uchylniaków .

Kupiłem bramę firmy legbud - uchylna z furtką ocieplona i szczerze nie polecam tego dziadostwa i tej tej firmy. Czas realizacji około 3 m-cy (wymiar na zamówienie), po zamontowaniu przez przedstawiciela ww firmy (autoryzowanego) okazało się że furtka w bramie nie nie trzyma kątów, nity w bramie są nie poodciągane, a pomimo izolacji styropianem wieje z niej jak cholera. Zgłaszam reklamację, po 2 óch miesiącach przyjeżdża serwisant firmy Legbud i mówi że to wina montażu, wyjmuje gotowy formularz odmowy przyjęcia reklamacji i mówi że to Twój problem, szlag mnie trafia bo mogłem za niewiele większą cenę kupić u konkurencji np Hörmanna czy też Wisniewskiego i pewnie z lepszą obsługą a tak 2300 zł poszło :). Naprawdę szczerze odradzam nie nie dajcie się zwieść dla paru złotych taniej, lepiej kupić drożej ale w pewnej firmie. Pozdrawiam