Słońce poka­zało już całą swoją twarz nad wschod­nim hory­zon­tem. Jego pro­mie­nie zatań­czyły w kro­plach zim­nej rosy gro­ma­dzą­cych się na liściach osnu­tych poranną mgłą. Wsta­wał piękny świt. Dziew­czyna bie­gła. Na oślep, byle przed sie­bie, prze­dzie­rała się przez leśne zaro­śla jak spło­szona łania, czu­jąc za sobą zbli­ża­nie się watahy wygłod­nia­łych wil­ków. To było polo­wa­nie z nagonką i ona już to wie­działa. Zro­zu­miała, co się dzieje, kiedy po raz pierw­szy skrę­ciła w bok i zaraz potem natknęła się na ponu­rego męż­czy­znę z wil­czu­rem na smy­czy. Pies wyglą­dał jak owład­nięta obłę­dem bestia, tylko cze­ka­jąca na oka­zję, żeby zato­pić w niej swoje kły, a potem roz­szar­pać gar­dło. Omal nie zemdlała z prze­ra­że­nia

   Dodane przez: autor