Torsystem Butzbach Sp. z o.o. Bramy
przemysłowe i systemy przeładunkowe
o mnie
zakres usług
moje opinie
moje ogłoszenia
O firmie
 Promuj profil
Torsystem Butzbach Sp. z o.o. Bramy przemysłowe i systemy przeładunkowe
Użytkownik nie udostępnił danych.
Moje specjalizacje
|
|
Firma PORAŻKA. Serwis przyjeżdżał 3 razy bo zawsze coś zapomnieli. Ceny części z kosmosu. A nazwa firmy zapożyczona z Niemiec i nie mają nic z nimi wspólnego. Omijać z daleka. Te pozytywne opinie to z pewnością pisane przez pracowników tej firmy. |
|
|
|
|
|
Jestem zadowolona z ich usług, prawdziwi fachowcy na właściwym miejscu, do tego bardzo mili, do czasu wykonywania pracy też nic nie mogę zarzucić. W razie usterki szybko serwis przyjedzie. Na pewno będę polecać dalej. |
|
|
|
|
|
Mi zależało na czasie i pomocy ze strony fachowcow. Oni maja wiedze i jestem zadowolony z ich bram. Terminy w porzadku, obsluga wykwalifikowana, wiem za co place. |
|
|
|
|
|
Szczerze to nie rozumiem skąd te negatywne opinie. W moim przypadku wszystko z obsługą, doradzeniem odpowiedniego produktu i montażem było ok. Zaproponowali mi odpowiednie rozwiązania, które bardzo dobrze się sprawdziły. Dobra jakość w stosunku do ceny. |
|
|
|
|
|
Cena owszem niska ale niestety za ceną idzie jakość. Jeśli jednak można przeżyć kiepską jakość to już nie można przejść obojetnie nad niekompetencją przedstawicieli firmy (każdy dział). Po pierwszym spotkaniu odniosłem wrażenie, że mam do czynienia z firmą co najmniej \"światową\" :-) Po podpisaniu umowy niestety skończył się marketing i zaczęło życie. Trudne życie... |
|
|
|
|
|
Pan Marcin to nie Tychy. Co do rysunków, to najpierw trzeba umieć je zrobić, by były czytelne. A z tym macie problem. I dorabialiście z tego powodu podkonstrukcję pod bramy północne. Problem z emocjami, jak widzę raczej jest po Waszej stronie, a nie Tychów... Zwracam też uwagę, że coś innego uzgadniacie przy stole negocjacyjnym, a coś innego później wciskacie klientowi. Nie dajecie przy tym stole także rzetelnej informacji technicznej, z czego później rodzą się problemy. |
|
|
|
|
|
Wzięliuśmy tego dostawcę na budowę Leroy Merlin w Krośnie. Nigdy więcej. Nigdy więcej. Nigdy więcej. Nigdy więcej. Nigdy więcej. Nie daj Boże więcej tej firmy. Nigdy więcej. Przepraszam za błędy, zemściły się. |
|
|
|
|
|
Panie lub Pani DRK Torsystem bo nie wiem z kim rozmawiam, wstyd się Panu / Pani przedstawić imieniem? Powiem krótko, wasza firma to pomyłka, której nigdy więcej nie popełnię. Do tego jesteście aroganccy, nie myślicie o tym co będzie, a o tym co jest dzisiaj. Przykro mi ale współpracuję od kilkunastu lat z wieloma podwykonawcami i żaden nie zepsuł mi tak krwi jak wy. Nigdy wcześniej. Dlatego kończę rozmowę zwyczajowym pozdrawiam i nie odpiszę na wszelkie następne kajania pod warunkiem, że nie naruszycie dobrego imienia mojego pracodawcy. |
|
|
|
|
|
Panie Marcinie,
to co Pan wypisuje to jakiś totalny absurd.
Proszę o informację która to inwestycja położyła Pana wakacje... Z tego co kojarzę to razem działamy w Tychach i to z Waszej strony wynikły problemy i komplikacje. Ponad 2 miesiące towar zalega nam magazynie przez to, że ktoś od Was nie potrafi odczytać prostych rysunków technicznych odnośnie przygotowania otworów do montażu bram... Proszę popracować nad sobą w kwestii emocji i odnoszenia się do inncych podmiotów a współpraca z naszą firmą oraz zapewne innymi podwykonawcami potoczy sie znacznie lepiej i bezkonflikowo.
POZDRAWIAM |
|
|
|
|
|
Nigdy więcej nie chcę widzieć na mojej budowie tych krętaczy, amatorów, gówniarzy handlowców, niekumatych technicznych, którzy nie wiedzą co to rzut i przekrój. Nie polecam największemu wrogowi tej firmy. Zepsuli mi całe ostatnie wakacje. Sami zobaczcie jacy to idioci i o czym piszą w opiniach o swojej firmie. Do widzenia. |
|
|
|
|
|
Witraż – ozdobne wypełnienie okna, wykonane z kawałków kolorowego szkła wprawianych w ołowiane ramki osadzone między żelazne sztaby. Ramki stanowią kontur rysunku, kreskowanie na szkle lub malowanie na nim przeźroczystymi farbami podkreśla charakterystyczne elementy (głowę, oczy, ręce, fałdowanie szat, cieniowanie figur itp.). Witraże stosowano głównie w budownictwie sakralnym. Technika witrażu znana była w starożytności jednak została rozpowszechniona od wczesnego średniowiecza, a rozwinęła się w sztuce gotyckiej. Renesans witrażownictwa nastąpił na przełomie wieków XIX i ** w sztuce secesji. |
|
|
|
|
|
Al secco – technika malarska polegająca na pokrywaniu suchego tynku (w przeciwieństwie do fresku) farbami zmieszanymi z wodą.
Nazwa pochodzi z języka włoskiego, w którym oznacza właśnie \"na sucho\". Technikę tę stosowano od starożytności do XV wieku[1]. Jako spoiwa używa się mleka wapiennego, także kazeiny (malarstwo kazeinowe), kleju, oleju, tempery, wosku i żywic, stosując farby kazeinowe bądź nowoczesne farby silikatowe.
W XV wieku wyparła ją technika al fresco (fresk), która pozwalała na uzyskanie większej intensywności barw oraz trwałości malowidła. W XIX wieku często stosowano technikę mieszaną: fresk i al secco. |
|
|
|
|
|
Fresk jest jedną z najtrudniejszych technik malarstwa, ponieważ przy jej stosowaniu dokonywanie jakichkolwiek poprawek i zmian w malowaniu jest praktycznie niemożliwe. Należy jednak do najtrwalszych rodzajów malarstwa ściennego. |
|
|
|
|
|
Potocznie (nieprawidłowo) określeniem fresk nazywa się wszelkie malowidła ścienne, wykonane różnymi technikami. Prawidłowo jednak nazwa fresk odnosi się tylko do tych, które zostały wykonane na mokrym tynku. |
|
|
|
|
|
Fresk (z wł. fresco - świeży) – technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na mokrym tynku farbami odpornymi na alkaliczne działanie zawartego w zaprawie wapna. Inne nazwy to al fresco i buon fresco. |
|
|
|
|
|
Enkaustyka polegała na stosowaniu farb w spoiwie z wosku pszczelego, czasem z dodatkiem olejów schnących dla zwiększenia płynności farby. Farby nakładano na podłoże w stanie płynnym, za pomocą podgrzewanych metalowych łopatek (cauterium). Znana była też metoda nanoszenia farb pędzlami, bardziej wygodna w wypadku malowania większych obrazów. |
|
|
|
|
|
Enkaustyka – technika malarska znana już w starożytności.
Stosowano ją w starożytnej Grecji oraz w Rzymie. Według opinii starożytnych technika ta wprowadzona została przez greckiego malarza Pauzjasza ze szkoły sykiońskiej. Została ona jednak przez niego tylko udoskonalona i wykorzystana do malowania plafonów. Stosowana była także przez innych artystów np. przez Nikiasza, a w późniejszej czasach (I – IV wiek n.e.) również przez twórców portretów fajumskich w Egipcie. Te właśnie portrety stanowią dziś główny przykład starożytnego malarstwa enkaustycznego, gdyż dochowały się one do naszych czasów. |
|
|
|
|
|
Kolaż dźwiękowy to analogiczne zastosowanie zestawu nagrań muzycznych lub \"z natury\", samplingu, czy innej kompozycji lub wykonań typu live o charakterze dźwiękowym lub głosowym. |
|
|
|
|
|
Słowo \"kolaż\" pochodzi od francuskiego czasownika coller (sklejać). Termin ten został użyty po raz pierwszy przez Georges Braque\'a, a także Pabla Picassa na początku ** wieku, kiedy ta starożytna technika, znana w Chinach 200 p.n.e., stała się częścią sztuki nowoczesnej. |
|
|
|
|
|
Kolaż (również z fr. collage) − technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i tworzyw (gazet, tkaniny, fotografii, drobnych przedmiotów codziennego użytku itp.). Są one naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi (np. farbą olejną, farbą akrylową, gwaszem). |
|
|
|
|
|
Akwarela jest jedną z tańszych technik malarskich, lecz jest ona bardzo trudna, gdyż nie daje prawie żadnej możliwości dokonywania poprawek i retuszy. W szczególności, nie można usunąć namalowanego fragmentu, a jedynie przerobić go, i to też w niewielkim stopniu. Przyczyną jest fakt, iż nie można w tej technice stosować krycia farbą. Stąd też właściwie nie używa się tu białej farby – na papierze nic nie zasłoni, a zamalowany obszar można w ostateczności nieco rozjaśnić, malując zamalowane miejsce samą wodą, co jednak powoduje przy okazji rozszerzenie się barwnej plamy. Również nakładanie jasnych kolorów na ciemniejsze nie rozjaśnia ich, a jedynie zmienia odcień. Wyraźniejszą zmianę daje jedynie nałożenie ciemniejszej barwy na jaśniejszą, jednak praktycznie cała akwarela jest transparentna, czyli przezroczysta. Farby miesza się na paletce, ponieważ nakładanie bezpośrednio pigmentu na papier daje \"sztuczny\" efekt. Kolor utworzony na paletce (najlepiej plastikowej) nakłada się na papier. |
|
|
|
|
|
Obrazy malowane tą techniką mają zwykle delikatną, zwiewną kolorystykę, gdyż możliwe tutaj do uzyskania barwy to głównie barwy pastelowe. Technikę tę stosuje się do tematów, które wymagają tego rodzaju kolorystyki i jednocześnie nie wymagają \"cyzelowania\" detali – stosuje się ją więc do pejzaży, \"zwiewnych\" portretów itp. |
|
|
|
|
|
Akwarela − nazwa techniki malarskiej i jednocześnie nazwa obrazów wykonywanych tą techniką. Technika ta polega na malowaniu rozcieńczonymi w wodzie pigmentami na porowatym papierze, który szybko wchłania wodę. Rozcieńczone pigmenty nie pokrywają całkowicie faktury papieru, lecz pozostawiają ją dobrze widoczną. Z tego względu na efekt końcowy bardzo duży wpływ ma barwa i faktura samego papieru. |
|
|
|
|
|
Inne klasyczne emulgatory to sok figowy (z młodych pędów fig), czosnkowy, niektóre żywice z drzew liściastych, a także mleko i różne rodzaje żywicznych mydeł. W malarstwie ściennym i do wielkoformatowych szkiców stosowało się tanie tempery oparte na emulsjach kazeinowych (wapiennych lub amoniakalnych). Współcześnie do \"przemysłowej\" produkcji farb temperowych wykorzystuje się na ogół syntetyczne środki powierzchniowo-czynne. |
|
|
|
|
|
Najcenniejszym i najczęściej wykorzystywanym przy samodzielnym ucieraniu temper emulgatorem jest żółtko jaja kurzego; pozwala na ogromną swobodę w dobieraniu proporcji faz tłustej i wodnej, a właściwie (jako naturalna emulsja) samo jest pełnowartościowym medium. Dzięki unikalnej zdolności składników żółtka do tworzenia trwałych, wodoodpornych spoin, malowidła wykonane temperą jajową są szczególnie odporne na upływ czasu. Wadą spoiwa jajowego jest konieczność jego szybkiego użycia - po upływie kilku dni od utarcia psuje się i przestaje nadawać do użytku. Stosowane w celu przedłużenia trwałości spoiwa jajowego dodatki (gł. antyseptyki jak olejek goździkowy, ocet, salicylany etc.) w niewielkich ilościach są mało skuteczne, a w większych pogarszają jego jakość. Najbardziej spektakularnym przykładem wykorzystania temper jajowych jest tradycyjna technika malowania ikon. |
|
|
|
|
|
Podstawowym wyróżnikiem tej techniki jest zastosowanie jako spoiwa farb (lub ew. medium) tzw. emulsji temperowej. Istnieje kilka tysięcy \'jedynie słusznych\' przepisów na spoiwo temperowe, co jest wystarczającym dowodem uniwersalności i dużej tolerancji tej techniki. Wszystkie te przepisy można sprowadzić do połączenia 3 składników: fazy tłustej (np. olej schnący lub werniks), fazy wodnej (woda lub roztwór wodnego kleju) i emulgatora, który umożliwia zmieszanie faz w jednolite spoiwo; jest to najważniejszy składnik emulsji temperowej. |
|
|
|
|
|
Malarstwo temperowe – technika malowania przy użyciu farb temperowych oraz dzieła malarskie powstałe w tej technice. Malarstwo to, znane od starożytności, było wiodącą techniką w okresie średniowiecza. Same farby temperowe są obecnie często wykorzystywane. Schną stosunkowo szybko i nie wymagają gruntowania, nadają się do malowania na płótnie, desce jak i na zwykłym papierze.
Tempera to najczęstsza i najtrwalsza, obok woskowej, technika, w której spoiwo barwników jest organiczne. |
|
|
|
|
|
W XIX i ** w. wraz z ogromną różnorodnością powstających stylów i kierunków malarskich wykształciły się „swobodne” techniki malarstwa olejnego alla prima, z użyciem różnorakich, czasem przypadkowych narzędzi (np. rower – Jackson Pollock) i „niemalarskich” materiałów. |
|
|
|
|
|
Alla prima („od pierwszego razu”), rozwijana od XVIII wieku, polega na realizacji zamysłu twórczego przez położenie jednej, nieraz bardzo grubej i modelowanej ruchem twardego pędzla ew. szpachli (impasto) warstwy kryjących farb olejnych, mieszanych czasem bezpośrednio na obrazie. Odmianą tej techniki jest pointylizm (stworzony przez Georges’a Seurata, stosowany przez postimpresjonistów). |
|
|
|
|
|
Istnieją (nie licząc technik eksperymentalnych) zasadniczo dwie podstawowe techniki malarstwa olejnego:
Hieronim Bosch – Siedem grzechów głównych
klasyczna (warstwowa, laserunkowa) rozwijana od XV/XVI wieku jako naturalne następstwo technik temperowych. Polega na nakładaniu na barwną zaprawę (podkład, grunt) cienkiej, monochromatycznej podmalówki temperowej lub olejnej, następnie tzw. imprimitury (warstwy barwnego werniksu), a następnie kilku lub kilkunastu warstw półkryjących lub przezroczystych (laserunkowych) farb olejnych albo olejno-żywicznych (z dodatkiem naturalnych żywic lub balsamów). Obrazy malowane tą techniką mają wyjątkowo wyrafinowaną kolorystykę i niezwykłą głębię kolorów. Współcześnie jest ona (ze względu na pracochłonność i wysokie ceny niezbędnych materiałów) używana dość rzadko, gł. do tworzenia kopii i pastiszy dawnego malarstwa, lub przez niektórych współczesnych twórców, niekiedy programowo nawiązujących do warsztatu dawnych mistrzów. |
|
|
|
|
|
Zasadniczo receptura produkowania tych farb nie uległa zmianie przez ponad 300 lat, aż do początków ** wieku. Pierwszą ważną zmianą było rozpoczęcie „pakowania” w tuby ołowiano-cynowe (co umożliwiło bezproblemowe przenoszenie farb w plener – to rozwiązanie technologiczne znacząco wpłynęło na rozwój impresjonizmu), a następnie aluminiowe. W toku dalszego rozwoju w celu zmniejszenia ceny farb stopniowo zastąpiono większość pigmentów naturalnych pigmentami syntetycznymi (proces ten zapoczątkowano w XIX wieku, a zakończono w latach 50. ** wieku). Pod koniec ** wieku dokonano przełomu technologicznego, tworząc farby olejne wodorozcieńczalne. |
|
|
|
|
|
Malarstwo olejne jest bardzo kosztowną techniką malarską, ale daje bardzo dużą swobodę w doborze i mieszaniu barw, uzyskiwania efektu matu lub połysku, efektów półprzezroczystości i przenikania barw, oraz tworzeniu złożonych faktur oraz impastów. Po opanowaniu podstaw warsztatu jest stosunkowo łatwą i wdzięczną techniką. Umożliwia ona wielokrotne retuszowanie przez nakładanie kolejnych warstw farby na obraz. Obrazy olejne cechuje też duża trwałość. |
|
|
|
|
|
Malarstwo olejne – technika malarska, posługująca się farbami olejnymi.
Technika ta polega na pokrywaniu naprężonego i zagruntowanego płótna, gładkiej deski lub innego podobrazia farbami, składającymi się z oleju lnianego (lub rzadziej innych roślinnych olejów schnących, np. konopnych, makowych) i odpowiednich pigmentów. Sporadycznie stosowany był też wosk, który pełnił funkcję stabilizatora spowalniającego oddzielanie się oleju lnianego od pigmentów. |
|
|
|
|
|
Profesor Jan Hopliński ustalił następujące nazwy technik wykonywanych na szkle:
witrochromia – najpierw maluje się wszystkie szczegóły (np. kontury), następnie laserunki, światła, na końcu kryjące ciemne partie oraz tło.
howitrochromia – całą szybę pokrywa się białą lub barwną zaprawą za pomocą tupkowania farbą olejną. Po wyschnięciu farby wykonuje się rysunek przez wydrapywanie. Następnie zostaje on pokryty farbą innego koloru.
foliochromia – na laserunkowo malowanym obrazie przykleja się jako tło płatki srebra lub metalu.
folioryt – za pomocą werniksu, lakieru lub białka nakleja się na szybę pozłotę. Po wyschnięciu wydrapuje się rysunek, który pokrywa się kilkoma kolorami farby. |
|
|
|
|
|
Malarstwo na szkle – rodzaj malarstwa, gdzie obraz występuje po drugiej stronie szkła. Malowany bywa przeważnie farbami olejnymi lub wodnymi za pomocą pędzla i pióra. Farby temperowe były używane zazwyczaj przez malarzy ludowych. |
|
|
|
|
|
Trzy najczęściej stosowane kredki to:
kredki pastelowe - przypominają one bardzo miękką, kolorowaną kredę jednak nie pylą się tak jak kreda i dobrze przywierają do papieru - dają one efekty zbliżone do akwareli zwłaszcza jeśli stosuje się dobrej jakości papier akwarelowy. Maluje się nimi jednak znacznie łatwiej niż farbami akwarelowymi i można przy ich pomocy uzyskiwać bardziej zdecydowane krycie papieru.
kredki Conte - przypominają one bardzo miękkie kredki świecowe - dają one efekty zbliżone do gwaszu i malarstwa olejnego. Całkowicie \"kryją\" podłoże i dają \"pełne\" \"soczyste\" kolory.
kredki ołówkowe - są uzupełnieniem kredek pastelowych i Conte - są stosowane do \"cyzelowania\" detali oraz robienia wstępnych szkiców wypełnianych następnie innymi kredkami. |
|
|
|
|
|
Malarstwo kredkami jest pośrednią techniką między rysunkiem i klasycznym malarstwem. Polega ono na pokrywaniu papieru barwnymi plamami za pomocą różnego rodzaju kredek. Współczesne kredki dają możliwość uzyskiwania za ich pomocą efektów bardzo zbliżonych do akwareli a nawet malarstwa olejnego. Przy pomocy miękkich kredek można nie tylko rysować szkice ale też tworzyć całkiem \"pełnoprawne\" obrazy. Tego rodzaju kredkami maluje się nie tyle za pomocą ich zaostrzonych końców jak to jest w przypadku kredek ołówkowych lecz wykorzystuje się ich całe powierzchnie boczne, dzięki czemu można szybko zamalowywać duże powierzchnie i uzyskiwać efekty fakturowe. W stosunku do malarstwa farbami kredki dają mniejszą możliwość mieszania barw ale jednocześnie dają większą precyzję i łatwość malowania. |
|
|
|
|
|
W stosunku do akwareli malowanie farbami akrylowymi jest łatwiejsze, umożliwia pełne mieszanie kolorów i dokonywanie retuszy. Trudniej jest jednak za pomocą tych farb uzyskać wrażenie \"ulotności\" tak bardzo charakterystyczne dla akwareli.
W stosunku do farb olejnych farby akrylowe dają nieco mniej swobody w nadawaniu obrazom faktury, jednak podobnie łatwo można za ich pomocą uzyskiwać wszelkie inne efekty od wrażenia przenikania kolorów po efekty przestrzenne. |
|
|
|
|
|
Malarstwo akrylowe to malarstwo za pomocą farb akrylowych. Malarstwo akrylowe jest alternatywą dla malarstwa olejnego i jednocześnie wygodniejszą techniką malarstwa od akwareli i gwaszu.
Farby akrylowe występują zarówno w postaci zawiesin umożliwiających malowanie na papierze, zbliżone do akwareli i gwaszu jak również można je rozpuszczać w rozpuszczalnikach organicznych i uzyskiwać farby zbliżone charakterem do farb olejnych. Farby akrylowe dostępne są także w formie puszek z rozpylaczem (sprayem) stosowanych w technikach graffiti. |
|
|
|
|
|
Malarstwo – obok rzeźby i grafiki jedna z gałęzi sztuk plastycznych. Posługuje się środkami plastycznego wyrazu, np. barwną plamą i linią, umieszczonymi na płótnie lub innym podłożu (papier, deska, mur), a dzieła zwykle są dwuwymiarowe lub dwuwymiarowe z elementami przestrzennymi. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu. Poszukiwanie odmiennych form wyrazu przyczynia się jednak do kształtowania nowych oryginalnych kierunków i niezwykłej różnorodności dzieł malarskich. |
|
|
|
|
|
W parku rozrywkowym Phantasialand pod Brühl istnieje reprodukcja Bramy Brandenburskiej. Służy ona za wejście do najstarszej części parku, uproszczonej reprodukcji miasta Berlin. Brama jest wybudowana w skali 1:2 i znacznie uproszczona. |
|
|
|
|
|
Brama Brandenburska jest często używana jako symbol niemieckiej jedności:
Brama widnieje na rewersach niemieckich monet euro o nominale 10, 20 i 50 centów. Znajdowała się także na rewersie banknotów 5-markowych ostatniej serii. Istniała także seria znaczków pocztowych wydawana przez pocztę niemiecką, poświęcona tej budowli. |
|
|
|
|
|
Myśl o stworzeniu w centrum Berlina Miejsca Ciszy zrodziła się pod koniec lat osiemdziesiątych ** w. w kręgach intelektualnych Berlina Wschodniego. W 1993 powołano w tym celu „Towarzystwo Wspierania Miejsca Ciszy w Berlinie” pod patronatem dr. Hanny Renaty Laurien. Działania Towarzystwa (we współpracy z Senatem Berlina) doprowadziły do otwarcia Miejsca Ciszy w dniu 27 października 1994.
Pokój Ciszy urządzony jest bardzo skromnie. Jego jedyną ozdobę stanowi gobelin wykonany przez Rittę Hager z Budapesztu. Na ścianie przedsionka umieszczono piktogram w formie płaskorzeźby zaprojektowany przez Franza Prentke z Berlina. |
|
|
|
|
|
W północnej przybudówce znajduje się od 1994 pokój do medytacji, zbudowany na wzór „Pokoju Ciszy”, jaki kazał utworzyć Dag Hammarskjöld dla siebie i swych współpracowników w kwaterze ONZ w Nowym Jorku. Celem było stworzenie miejsca dla cichego zastanowienia, pośród wielkomiejskiego gwaru. Jest to miejsce tolerancji między narodami i religiami oraz miejsce pokoju. |
|
|
|
|
|
W latach 90. ** w. wielokrotnie prowadzono w Berlinie dyskusje na temat otwarcia Bramy dla ruchu drogowego. Głównym argumentem przeciw były zniszczenia jakie spaliny samochodów wywoływałyby w piaskowcu oraz fakt, iż planowano zamknąć Plac Paryski dla ruchu drogowego. Obecnie Brama Brandenburska jest zamknięta dla komunikacji samochodowej. Pojawiają się jednak propozycje, by wydawać za opłatą specjalne zezwolenia dla pojedynczych przejazdów (np. dla nowożeńców). |
|
|
|
|
|
Także brama, a głównie jej części z piaskowca, wymagały znacznego remontu. 3 października 2002 roku, po 22-miesięcznej renowacji, odbyło się uroczyste odsłonięcie odnowionego monumentu. |
|
|
|
|
|
W czasie nocy sylwestrowej 1989/1990 grupa ludzi wdrapała się na szczyt Bramy i pozbawiła kwadrygę kilku części (m.in. ogłowia). Wykonane w związku ze zdarzeniem oględziny wykazały istnienie o wiele poważniejszych zniszczeń: od budowy Muru nie wykonywano żadnych prac konserwatorskich przy kwadrydze, przez co większość wewnętrznych, stalowych części było mocno przerdzewiałych. Z tego powodu natychmiastowo zdemontowano i odnowiono figurę, a podczas prac renowacyjnych oddano kwadrydze Krzyż Żelazny i orła. Koszty utrzymania kwadrygi wynoszą rocznie około 200 tys. euro. |
|
|
|
|
|
Mur Berliński upadł po 28 latach istnienia, w czasie pokojowej rewolucji w Niemczech, tzw. Wende, będącej częścią Jesieni Ludów w 1989 r. Wraz z upadkiem Muru 22 grudnia 1989 roku odbyło się uroczyste otwarcie Bramy Brandenburskiej, w którym uczestniczyło ponad 100 tys. osób. Krótko po tym usunięto całkowicie także pozostałe umocnienia graniczne. |
|
|
|
|
|
Budowa Muru Berlińskiego 13 sierpnia 1961 spowodowała, że brama stanęła na środku obszaru granicznego i nie można było jej przekroczyć ani z części wschodniej, ani z zachodniej. Jedynie NRD-owskie służby graniczne, personel centrum informacyjnego przy Bramie Brandenburskiej oraz odwiedzający (zazwyczaj goście państwowi NRD) wpuszczani na platformę widokową, mogli się zbliżyć do budowli.
Trafne było późniejsze spostrzeżenie prezydenta Niemiec Richarda von Weizsäckera Jak długo Brama Brandenburska pozostanie zamknięta, tak długo sprawa Niemiec zostanie otwarta. 12 czerwca 1987 prezydent USA Ronald Reagan podczas swej wizyty w Berlinie powiedział przed Bramą: Panie Gorbaczow, niech pan otworzy tę bramę! Panie Gorbaczow, niech pan zburzy ten Mur! |
|
|
|
|
|
Berliński magistrat orzekł 21 września 1956, że jedyna zachowana brama miejska ma zostać odbudowana. Obie części miasta współpracowały przy odbudowie, mimo wielu sprzeczek i wzajemnych oskarżeń. Rekonstrukcja została zakończona 14 grudnia 1957. Radni Berlina wschodniego ustalili jednak, że kwadryga ma być pozbawiona orła i Żelaznego Krzyża, jako że były one symbolami pruskiego militaryzmu. |
|
|
|
 Rekomendowani specjaliści
 Ostatnio przeglądani
Specjaliści w regionie
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny -1) 0/0/1
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny -1) 0/0/1
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
Ocena:
0
(wartość oceny 0) 0/0/0
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Napisz do nas - czekamy na Twój kontakt 24h
godziny pracy ... 
rejestracja telefoniczna ... 
rejestracja internetowa ... 
Popularność:
Ocena:
galeria
mapa
dojazd